ارزیابی عملکرد شهر جدید بینالود

افزایش جمعیت شهرنشین و نیازمندی به ایجاد مراکز شهری جدید که بتواند جمعیت مازاد در شهر های بزرگ را در خود جای دهد، از عوامل موثر در احداث شهر های جدید بوده است. ایجاد چنین شهرهایی در دوران معاصر با نظریه باغ شهر هاوارد در سال 1898 مطرح شد. با توجه به رشد شهر نشینی در قرن حاضر موضوع ایجاد شهر های جدید به عنوان یک ضرورت در جهت جذب سرریز جمعیت شهری و به منظور تمرکز زدایی جمعیت و اشتغال در جهان و از جمله در ایران مطرح و اجرا شده است. در این پژوهش به ارزیابی عملکرد شهر جدید بینالود که در 55 کیلومتری جنوب غربی کلان شهر مشهد قرار دارد، پرداخته شده است. هدف از این پژوهش، ارزیابی عملکرد طرح جامع شهر جدید بینالود، بررسی میزان جذب جمعیت سرریز مشهد در شهر جدید بینالود و بررسی میزان رضایت ساکنان این شهر جدید از زندگی در آن می باشد. همچنین به ارزیابی جمعیت پذیری شهرهای جدید ایران و عملکرد بخش مسکن در این شهر ها هم پرداخته شده است. روش پژوهش به کارگرفته شده از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ ماهیت، روش توصیفی ـ موردی و تحلیلی می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که شهر جدید بینالود به لحاظ جمعیت پذیری کاملاً ناموفق بوده است. بر اساس پیش بینی های جمعیتی برای شهر جدید بینالود، در سال 1387 این شهر جدید باید جمعیت 50703 نفری را دارا باشد که در این سال جمعیت شهر جدید بینالود برابر 3454 نفر بوده است که میزان تحقق پذیری 81/6 درصدی را نشان می دهد. البته عدم موفقیت در جذب جمعیت در اکثر شهرهای جدید کشورمان دیده می شود. در بین شهرهای جدید ایران بر اساس پیش بینی های جمعیتی طرح جامع آنها، شهر جدید اندیشه با تحقق پذیری 97/122 درصد دارای بهترین عملکرد از لحاظ جمعیت پذیری می باشد. شهرهای جدید رامین و شیرین شهر با هیچ گونه جمعیتی، ناموفق ترین شهرهای جدید ایران از لحاظ جمعیت پذیری می باشند. میزان تحقق پذیری، مسکن و اشتغال در شهر جدید بینالود در سال 1387 به ترتیب به میزان، 89/12 درصد و 36/35 درصد می باشد. میزان تحقق پذیری کاربری اراضی هم با احتساب کاربری صنعتی برابر 56/116 درصد می باشد ولی بدون ناحیه صنعتی برابر با 47/37 درصد می باشد. نتایج مستخرج از پرسشنامه هم بیان گر رضایت متوسط رو به کم ساکنین شهر جدید بینالود از اسکان در این شهر جدید است.